Skáldið sem hætti að yrkja e. Steindór Dan Jensen

Hér sit ég og berst við að semja þér ljóð

og sum verða afleit og alls engin góð.

Því stórlega fátt sæmir stúlku sem þér;

stúlku, sem af öllum öðrum svo ber.

Samt mun ég seint hætta að reyna.

 

Og einstaka sinnum ég hugdettu hlýt

en hugdettan fer, svo ég blýantinn brýt.

Ég finn að innst inni býr ást mín og þrá

þótt engu mér takist úr höfði að ná.

Þú veist kannski vel hvað ég meina. 

 

Ég reyni oft að hugsa ei um stund mína og stað

og stundum tek pásu - læt renna í bað.

Og frasarnir myndast og fara á stjá,

en fannhvítur pappírinn bægir þeim frá.

Mér líst ekkert á þetta lengur.

 

Og stundum er bölsýnin bankar á dyr

ég blóta í hljóði og sjálfan mig spyr:

Hví get ég ei skrifað eitt skaðræðisljóð,

er skáldgáfan horfin í gleymskunnar flóð?

Er slitinn minn ljóðræni strengur?

 

Sorgbitinn arka ég örk minni frá

því aldrei mun framar með ljóðlínum tjá

ástina ljúfu sem brjóstið mitt ber,

en barnslega hjartað mitt slær handa þér.

Það hvorki er úr steini né stáli.

 

En jafnvel þótt ljólistin læðist á brott

mun lífið halda áfram jafnindælt og gott.

Ég ber ennþá innanbrjósts örlitla þrá

og ást sem ég láta mun héðan í frá

óma í óbundnu máli.

 

SDJ febrúar 2008.